Relaxing the reflexes: Reflections on Herodotus' "historical truth"

Abstract

Een van die mees kontensieuse vraagstukke onder historici wentel tans om die geldigheid van "postmoderne" historiese teorie en praktyk (en by uitstek, antifondasionalisme en die daaruit vloeiende ontkenning van die in-beginsel moontlikheid van waarheid in Geskiedenis). Hierdie artikel beoog 'n eerste stap in 'n ondersoek of hierdie waarheidsbeskouing, binne die konteks van Geskiedenis, werklik radikaal is, of bloot die rhetoriek van 'n "nuwe konserwatisme". Die benadering wat gevolg is, behels 'n analise van die praktiese waarheidsbeskouing en die rol van "navorsing" in die werk van die vroegste Westerse historikus: Herodotus van Halikarnassus, binne die toepaslike intellektuele konteks. Hieruit blyk dit dat Herodotus se waarheidsaansprake nog absoluut nog fundamentalisties was nie, maar eerder op metodologiese gronde berus het, wat die sentrale rol van navorsing in Geskiedenis beklemtoon. Ter afsluiting word voorgestel dat, binne die konteks van Geskiedenis, "postmoderne" en klassieke waarheidsbeskouings eerder retories as konseptueel verskil. Die kwessie van die rol en plek van navorsing en metodologie in Geskiedenis is egter veel belangriker. 'Postmoderniste" wat deur die gevestigde historiese gemeenskap ernstig opgeneem wil word, sal Ban hierdie dimensie van hulle werk besondere aandag moet skenk.